Wij wonen in een fijn, oud huis met een geweldige tuin. Een heerlijk plekje.
Als ik de straat uit loop, sta ik aan de Rijn.
Ik kan er eindeloos van genieten, de vrijheid in de natuur.
Af en toe mis ik de stad enorm. Niet zozeer de stad -daar kan ik zo naar toe als ik wil- maar de mensen, de mentaliteit.
Beklemmend vind ik het, het dorp.
Dat alles en iedereen bekeken en besproken wordt.
Dat een beetje anders al een wereld van verschil is.
Soms heb ik gewoon geen zin in kletspraatjes en wil ik anoniem door het leven gaan.
Kunnen zeggen en doen wat wil. De werkelijkheid is anders. Ik houd te veel rekening met wat 'ze' er wel niet van zullen denken en zeggen.
De bekrompen ideeën, ik heb er zo'n hekel aan. Meestal houd ik mijn mond, met gekrulde tenen. Mensen die alles weten of denken te weten. Die overal over mee kunnen praten, maar vooral kopiëren wat ze horen en zien, zonder zelf na te denken.
Ik sluit me er voor af, letterlijk en figuurlijk, met de poort op slot. Omdat in mijn eigen wereld alles mag en kan. Gelukkig wordt de poort af en toe ook geopend door mooie mensen. Want die zijn er ook. In mijn dorp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten