Elke dag kom ik er voorbij. Samen met onze twee beagles.
Toen ik hier net woonde, had ik het nog niet in de gaten.
Tot die dag. Er zwaaide iemand. Naar mij? Ik keek achter me. Leeg. Ja, naar mij.
Sindsdien zwaaiden we elke dag naar elkaar.
Zij, achter het raam in haar stoel. Ik, voorbijwandelend met mijn honden.
Elke keer weer. Enthousiaste begroeting.
Ik ging er op rekenen. Dat zij er zat. Lieve mevrouw in onze straat.
Een paar maanden geleden was haar stoel ineens onbezet.
Mijn lieve mevrouw is er niet meer.
Haar stoel is leeg. Voor altijd.
Ongemerkt kijk ik nog steeds. Elke dag.
En zwaai in gedachten. Dag, lieve mevrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten