Terugkerende ontmoeting

Eigenlijk ken ik je al heel lang. We hebben elkaar maar één keer gezien. Althans, ik zag jou, maar ik weet niet of jij mij ook zag. Het was op de begrafenis van je moeder.
Nu ben je bijna elke dag bij me. In mijn hoofd, hart en soms om me heen.
Eigenlijk heb ik je twee keer gezien. Maar de tweede keer zag jij mij niet. Dat denk ik niet, tenminste niet op de manier dat we elkaar normaal zien. Het was op de avond voor jouw begrafenis.

Het begon bijna 17 jaar geleden. Dolgelukkig kwam ik na mijn huwelijksreis weer op het werk. Terwijl ik op reis was, was jouw broer op mijn afdeling komen werken.

In het begin vond ik ’t een beetje een rare vogel. Liep daar een beetje relaxed rond te banjeren, vond zichzelf nogal populair. Ik kon er niet veel mee, met dat zogenaamde relaxte gedrag.
Na een tijd leerde ik hem beter kennen. Waren het weken of maanden? Ik herinner me dat niet meer; ik vloog toen tenslotte nog op roze wolkjes. Af en toe kletsten we wat en door de jaren heen ontstond een vriendschap.

Toen al hoorde ik soms wat van jou. Al vertelde je broer niet veel over zijn familie, jouw verhaal kwam wel boven drijven. Zo ging het jaren door. De vriendschap werd hechter, vooral toen ik na mijn scheiding -na een relatie van 19 jaar- mijn leven weer alleen moest oppakken. En altijd was jij ergens op de achtergrond in verhalen. Dat het niet goed ging met jou.

Dat de kanker kwam, ging en weer terug kwam. Hoe je er mee omging of niet mee omging. Ik kreeg een beeld van de familie, van jou, van je man. Hoe ieder op zijn of haar manier het leven leidde.

Losse flarden, door de jaren heen. Alle details herinner ik me niet meer. Beelden van verdriet, verwarring, verbazing. Of jij toen ooit iets over mij hoorde? Geen idee.

Ik voelde me verbonden en betrokken, maar dan wel op afstand.
Het verdriet van een ander via een ander horen. Jouw verhaal kruiste af en toe het mijne. Maar het bleef altijd bij verhalen. Jouw broer leeft immers twee levens: één met zijn familie en één met zijn vrienden.
Nu schrijf ik jouw verhaal en mijn verhaal. Kijk je met een glimlach mee en denk je terug aan het boek wat je zelf ooit begon?

Ook na jouw begrafenis hoorde ik de verhalen. De worsteling om het te begrijpen. De verschillen in beleving, hoe iedereen probeerde het leven zonder jou weer vorm te geven. Op afstand volgde ik het verwerken van het verdriet om jou.

Tot die avond. Dat ik jouw man ontmoette op de verjaardag van jouw broer.

Onze blikken kruisten elkaar. En weer. En weer.
Ik stapte in zijn leven en daarmee ook in het jouwe.
De eerste keer in jullie huis vocht je ertegen. Je kneep mijn keel dicht en maakte mij aan het huilen. Mocht ik daar wel zijn?

Later gaf je mij de ruimte. Gaf je ons ruimte. Kon ik een plek krijgen in zijn hart. Jij in het mijne. Nu ben je elke dag bij ons.
In duizend-en-een dingen kom ik je tegen. Je reist met ons mee. We vinden het fijn dat je er bent. Je hoort bij ons, voor altijd.